فضانوردی که هابل را در فضا لمس کرده، چگونه آنرا توصیف می کند؟
به گزارش تعمیر تلفن، جان گرونسفلد (John Grunsfeld)، فضانورد سابق که از هابل بازدید کرده و در ادامه فعالیت این تلسکوپ فضایی نقش داشته است، در مورد دوام این تلسکوپ صحبت کرده و می گوید: «بزنم به تخته، هابل می تواند ۱۰ سال دیگر هم دوام بیاورد.»
به گزارش تعمیر تلفن به نقل از ایسنا، جان گرونسفلد یک ماکت از تلسکوپ فضایی هابل را در قفسه کتاب هایش دارد. این ماکت درست کنار ماکت شاتل فضایی ناسا قرار دارد که ۳۵ سال پیش هابل را به فضا برد و دلیل وجود هر دو در آنجا هم بر کسی پوشیده نیست.
به نقل از اسپیس، گرونسفلد، فضانورد سابق ناسا که هم بعنوان دانشمند ارشد و هم بعنوان رهبر بخش علمی این آژانس خدمت کرده است، به هابل کمک کرد تا این مدت در فضا دوام بیاورد. او بین سالهای ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۹ در حداقل سه مأموریت از پنج مأموریت تعمیر تلسکوپ فضایی نمادین ناسا شرکت داشت. آخرین مأموریت، پرواز سرویس دهی STS-۱۲۵ با شاتل آتلانتیس بود که ناسا فکر می کرد حداقل پنج سال دیگر به عمر هابل اضافه می کند و این در حالی بود که ناسا امیدوار بود که تعمیر دیگری تا ۱۵ سال دیگر نیاز نباشد و ماه آینده، ناسا شانزدهمین سالگرد آخرین سرویس هابل را جشن خواهد گرفت.
گرونسفلد که خویش را طرفدار هابل می داند، در مصاحبه ای می گوید: به خاطر تمام مأموریت های منتهی به آن و مأموریت ۲۰۰۹ ما، این رصدخانه هنوز هم یک تلسکوپ پیشرفته است. بزنم به تخته، می تواند ۱۰ سال دیگر هم عمر کند و این شکست تلسکوپ نخواهد بود که به عمر آن پایان می دهد، بلکه این خواهد بود که در جو خیلی پایین می آید تا جایی که دیگر نمی تواند به صورت پیوسته جهت گیری خویش را حفظ کند.
گرونسفلد می گوید که حتی این فرایند هم سال ها طول خواهد کشید. او اضافه کرد: ازاین رو هابل، واقعاً خرگوش انرژی زا در بین فضاپیماهاست. باآنکه همیشه این طور نبوده است. روزگاری هابل، پتانسیل تبدیل شدن به بزرگترین شرمساری ناسا را داشت.
مشکل هابل چه بود؟
این ماجرا در سال ۱۹۹۰، ماه ها بعد از پرتاب هابل توسط شاتل دیسکاوری توسط ناسا در روز ۲۴ آوریل همان سال آغاز شد؛ زمانیکه ستاره شناسان مشتاقانه منتظر دیدن نخستین تصاویر این تلسکوپ فضایی بودند. مشکل چه بود؟ تصاویر بسیار تار بودند. هابل نقصی به نام «انحراف کروی» در آینه خود داشت. این امر مستلزم یک مأموریت جدید و انجام تعمیرات در فضا توسط فضانوردان، برای رفع نقص اپتیک با نصب تجهیزات جدید بود. خوشبختانه، ارتقاء هابل چیزی بود که ناسا همیشه قصد انجام آنرا داشت.
گرونسفلد که در آن زمان در مؤسسه فناوری کالیفرنیا در نجوم اشعه ایکس و اشعه گاما کار می کرد، می گوید: وقتی پرتاب شد، دارای انحراف کروی بود، ازاین رو برای ستاره شناسان بسیار ناامیدکننده بود. وی در سال ۱۹۹۲ بعنوان فضانورد به ناسا پیوست و پشتیبانی مأموریت STS-۶۱ را در سال ۱۹۹۳ برای تعمیر چشم های معیوب هابل با اپتیک اصلاحی، بر عهده گرفت.
گرونسفلد می گوید: از آنجاییکه این تلسکوپ برای سرویس رسانی طراحی شده بود، ما توانستیم آنرا با خدمه مأموریت STS-۶۱ نجات دهیم.
گرونسفلد اعتراف کرد که در سال ۱۹۹۰ بعنوان یک ستاره شناس پرتو گاما، بزرگترین طرفدار هابل نبود. کار او بر رصدخانه پرتو گامای کامپتون ناسا و تلسکوپ فضایی پرتو ایکس چاندرا متکی بود، اما هابل در آن زمان بحث های در ارتباط با بودجه را تحت سلطه خود گرفته بود.
هابل محبوب نبود، مگر این که یک ستاره شناس هابل می بودید، چونکه بودجه و توجه زیادی را به خود جلب می کرد. ازاین رو وقتی انحراف کروی کشف شد، فکر کردم که این واقعاً به نجوم صدمه خواهد رساند. البته حالا می دانم که کاملا اشتباه می کردم، چونکه هابل با سایر رصدخانه ها به خوبی کار می کند.
تعمیر یک نماد فضایی
در مأموریت STS-۶۱ که به فرماندهی ریچارد کاوی (Richard Covey) انجام شد، نه تنها اپتیک اصلاحی برای دید هابل نصب گردید، بلکه دو مجموعه ژیروسکوپ برای موقعیت یابی، واحدهای کنترل آنها، فیوزهای الکتریکی و آرایه های خورشیدی تلسکوپ فضایی هم تعویض شدند. فضانوردان درحال پیاده روی فضایی، دستگاه جدید دوربین سیاره ای میدان دید باز ۲ را هم نصب کردند و ارتقاهای دیگری هم انجام دادند.
مأموریت های سرویس دهی بعدی، تعمیرات و ارتقاهای بیشتری را انجام دادند، همچون دوربین اصلی هابل که حالا دوربین سیاره ای میدان دید باز ۳ است و در سال ۲۰۰۹ توسط گرونسفلد و همکار فضانوردش اندرو فوستل (Andrew Feustel)، در مأموریت STS-۱۲۵ نصب گردید. در طول یک تعمیر استثنایی در یک پیاده روی فضایی در مأموریت STS-۱۲۵، مایکل ماسیمینو (Michael Massimino) و مایکل گود (Michael Good) مجبور شدند یک نرده گیر کرده را با دست از هابل جدا کنند تا یک طیف نگار شکسته را تعمیر کنند که خود بی سابقه بود. فضانوردان مجبور شدند ۱۱۷ پیچ کوچک را باز کنند، بدون این که هیچ کدام را از دست بدهند و سپس یک بُرد منبع تغذیه شکسته را تعویض کنند تا چیزی را که هیچگاه برای تعمیر در فضا طراحی نشده بود، تعمیر کنند.
گرونسفلد تا به امروز یکی از آن پیچ های کوچک را نگه داشته است.
او نه تنها فضانوردان حاضر در پروازهای تعمیر، بلکه مهندسان و دانشمندان بی شماری را که روی زمین بودند و هابل را برای سرویس رسانی طراحی کردند و سپس ابزارهای جدید و مدرن تری را برای استخراج علم بیشتر از این رصدخانه قدیمی ابداع کردند، تحسین می کند.
مأموریت STS-۱۲۵، آخرین مأموریت تعمیر هابل بود که هیچگاه اتفاق نیفتاد. ناسا در سال ۲۰۰۴ و به دنبال فاجعه غم انگیز شاتل کلمبیا در سال ۲۰۰۳ که منجر به کشته شدن هفت فضانورد شد، آنرا لغو نمود. از گرونسفلد که از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۴ بعنوان دانشمند ارشد ناسا خدمت می کرد، در آن زمان پرسیده شد که چه نوع انتخابهای افزایش طول عمری برای هابل امکانپذیر است.
گرانسفلد و چاک شاو (Chuck Shaw)، مدیر پرواز ناسا، به تدوین طرحی کمک کردند که مستلزم دو شاتل فضایی بود، یکی برای بازدید از هابل و دیگری بعنوان یک کشتی نجات در حالت آماده باش، که تایید مایک گریفین (Mike Griffin)، مدیر وقت ناسا را دریافت کرد و منجر به یک مأموریت نهائی در سال ۲۰۰۶ شد.
گرونسفلد می گوید: دلیل این که هابل هنوز یک رصدخانه عالی است و علم در سطح جهانی تولید می کند، اینست که ما توانستیم ابزارها را تغییر دهیم. این قابلیت تغییر ابزارها است که به شما امکان می دهد یک رصدخانه ۳۵ ساله داشته باشید که هنوز هم همان نوع کاوش علمی را انجام می دهد که از ابتدا انجام می داد.
دیگر هیچ مأموریت تعمیر و نگهداری برای تلسکوپ فضایی هابل برنامه ریزی نشده است، باآنکه یک میلیاردر طرحی را برای بازدید نهائی عرضه کرده است تا به آن عمر بیشتری ببخشد. در واقع، در طول مأموریت STS-۱۲۵، گرونسفلد و خدمه اش یک دستگاه اتصال به هابل اضافه کردند تا یک وسیله نقلیه در آینده بتواند به هابل متصل شود تا یا مدار آنرا باردیگر تقویت کند یا به آن کمک نماید تا مدار را ترک کند و با خیال راحت در جو زمین بسوزد. ناسا تصمیم گرفته که یک مأموریت خصوصی را که توسط جرد ایزاکمن و اسپیس ایکس طراحی شده، هم اکنون انجام ندهد. برنامه تلسکوپ هابل هم مانند خیلی از برنامه های ناسا با کاهش بودجه احتمالی روبرو است و همین بازدید دیگری از آنرا بعید می کند.
یک سفیر برای ناسا
با این وجود، علم به دست آمده از هابل هم برای ستاره شناسان و هم برای عموم مردم نفس گیر بوده است.
گرونسفلد می گوید: داده های هابل در طول دوران فعالیتش به دانشمندان این امکان را داده است که وجود سیاه چاله ها را اثبات کنند، درک ما از سن جهان را اصلاح کنند و به چند صد میلیون سال بعد از مه بانگ که همه چیز را آغاز کرد، نگاهی بیندازند. شگفتی هایی هم وجود داشت. مانند زمانیکه هابل در سال ۱۹۹۴ شاهد برخورد دنباله دار شومیکر-لوی ۹ به مشتری بود؛ چیزی که می دانیم می تواند به صورت منظم اتفاق بیفتد. ما آنرا فورا دیدیم.
گرونسفلد که در سال ۲۰۱۶ از ناسا بازنشسته شد، اظهار داشت که از این بابت خوشحال است که هابل به اندازه کافی دوام آورده تا در کنار تلسکوپ فضایی جیمز وب، یک رصدخانه مادون قرمز که قدرتمندترین تلسکوپ فضایی ساخته شده تابحال است، خدمت کند. این تلسکوپ در دسامبر ۲۰۲۱ پرتاب شد و این دو پرچمدار نجوم حالا با تلسکوپ های دیگر همکاری می کنند تا لایه به لایه زمان کیهانی را کاوش کنند.
گرونسفلد اضافه کرد: حالا بعد از گذشت ۳۵ سال از پرتاب هابل، پرونده علمی آن حتی قویتر از قبل است، چونکه ما رصدخانه جیمز وب را داریم و این دو به خوبی با هم کار می کنند. بعنوان مدیر وابسته به آن، این رؤیای من بود.
اما شاید بزرگترین شگفتی، شگفتی و حیرتی بود که هابل در مورد جهان به عموم نشان می داد.
گرونسفلد می گوید: بیشتر از نیمی از مردم روی سیاره زمین هیچگاه جهانی بدون تلسکوپ فضایی هابل را ندیده اند. از دیدگاه ناسا، هابل احیانا بهترین سفیر ناسا در زمینه فضا است.
منبع: fixtel.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب